روش ساخت «گلوله‌های صابون» در «مجموعه ماتریا مدیکا» توسط لی شیژن سلسله مینگ ثبت شده است: ملخ‌های صابونی در کوه‌های مرتفع رشد می‌کنند، درختان بلند هستند، برگ‌ها مانند صندل و برگ‌های اقاقیا هستند، در ماه می شکوفه می‌دهند.
ژوئن و غلاف ها سه یا چهار اینچ طول دارند چندین لکه خورشیدی به بزرگی یک انگشت وجود دارد که کاملاً گرد نیست و هسته های سفیدی در آنها وجود دارد که خوراکی هستند.
غلاف ها را در مهرماه می چینند و می جوشانند و له می کنند و با آرد سفید و بخورهای مختلف گلوله می سازند و در بدن و رشته غسل می کنند تا کثیفی را از بین ببرند و چرب کنند که از اقاقیا بهتر است.
علاوه بر صابون خرچنگ والنسی، گیاهانی مانند Sapindus chinensis نیز در بین مردم محبوب هستند و به مواد شوینده خوبی تبدیل می شوند.
در غرب، ممکن است به جزیره کوچکی به نام لسبوس در یونان باستان 4000 سال پیش برگردد.
مردم محلی از حیوانات برای قربانی کردن به بهشت استفاده می کنند، زیرا از چوب هنگام سوزاندن حیوانات استفاده می شود و مخلوط خاکستر چوب و چربی حیوانی ماده زرد رنگی شبیه صابون تولید می کند.
باران شدید این وسایل را به رودخانه هایی می برد که زنان محلی در آن لباس های خود را می شستند و به همین دلیل لباس های خود را تمیزتر می یافتند.
اگرچه آثاری از کاربرد صابون مانند را می توان از یونان باستان یافت، اما یک شاعر زن به نام سافو (آپونیکاسیون) در تاریخ ثبت شده است که این داستان ها را ثبت کرده است.
مردم به منظور بزرگداشت او بعداً این فرآیند را صابون سازی نامیدند و نام شیمیایی آن صابون سازی (Soap Making) است.
علاوه بر این در 3000 سال قبل از میلاد مسیحیان بین النهرین دریافتند که مواد قلیایی مانند خاکستر حاصل از سوختن گیاهان مخلوط با روغن خاصیت شویندگی دارند که یکی از منابع صابون نیز می باشد.
اما گول ها باید اولین مردمی باشند که سعی در ساختن صابون کردند و موفق شدند، صابون را در آن زمان «ساپو» می نامیدند، صابون در آن زمان ماده ای مرهم مانند بود که با چربی حیوانی و خاکستر گیاهی مخلوط می شد.
هنگامی که روش تولید ساپاپ به تدریج به منطقه مدیترانه معرفی شد، اعراب ساپو را به صابون سخت ساخته شده از روغن زیتون و سودا تبدیل کردند.
